De meisjes in Baan Phak Phing kunnen niet bij ons wonen als wij geen ‘moeders’ in dienst hebben die voor hen kunnen zorgen. De moeders geven de meisjes warmte, liefde en geborgenheid, zij leren de meisjes koken, wassen, schoonmaken en voor zichzelf zorgen. Om de drie gezinshuizen goed te laten functioneren en optimale zorg aan de meisjes te kunnen geven werken er vier moeders per huis. Zij werken in wisseldiensten, want er is 24 uur per dag zorg nodig voor de meisjes. Naast de moeders hebben we ook een psychologe en een kantoormedewerkster in dienst, dat zijn in totaal 14 vrouwen bij volledige bezetting. Deze vrouwen zijn géén vrijwilligers, maar vaste krachten, zij hebben hun eigen gezin/familie om zorg voor te dragen en krijgen dan ook een salaris.
Een gemiddeld salaris van de vrouwen die bij ons werken ligt rond de € 400,- per persoon, per maand. Dit betekent dat wij maandelijks € 400,-x 14 moeders = € 5.600,- kwijt zijn aan de salarissen voor de moeders.
Wil je meehelpen om deze kosten te dragen, door maandelijks te doneren? Op die manier helpt u mee om goede en liefdevolle zorg voor de meisjes te waarborgen.
In Baan Phak Phing werken twaalf vrouwen die als moeder voor de meisjes functioneren. We hebben drie gezinshuizen en per gezin zijn er vier moeders die in wisseldiensten werken, want de meisjes hebben 24/7 per dag een moeder nodig. Op deze pagina willen we jullie kennis laten maken met de moeders. We zijn begonnen met twee van de moeders en zullen door de tijd heen ‘nieuwe’ moeders toevoegen.
Phueng is 56 jaar, getrouwd en heeft twee volwassen zoons. Phueng is afgestudeerd docente en haar man is pastor van een lokale kerk. Zij werkt al 18 jaar in Baan Phak Phing. Zij heeft eerst 12 jaar als moeder en leider in één van de meisjes huizen van Baan Phak Phing gewerkt. Daarna nam ze samen met twee andere leiders de algehele leiding van Baan Phak Phing op zich. Sindsdien is Phueng administratief medewerker geworden naast haar leidinggevende functie, maar is ze nog steeds nauw betrokken bij de meisjes.
“In 2004 kreeg mijn man een nieuwe baan in Chiang Rai, terwijl wij nog in de provincie Phrae woonden. Phrae is ongeveer 200 km vanaf Chiang Rai. Hierdoor woonden we als gezin tijdelijk gescheiden. Op een dag ontmoette mijn man de meisjes en staf van Baan Phak Phing en tijdens die ontmoeting bleek dat ze op zoek waren naar nieuwe mensen als uitbreiding van het team. Aanvankelijk was het idee om personeel te werven voor het nieuwe huis dat toen nog geopend zou gaan worden voor de meisjes van 6 tot 12 jaar. Ik was wel geïnteresseerd, maar meer in het werken met tieners dan met jongere meisjes. Ik ging erover nadenken. Ondanks dat ik afgestudeerd was als docente en als docente werkzaam was wilde ik niet meer verder in dat vak en kwam dit aanbod als geroepen. Toen ik contact opnam met Baan Phak Phing bleek dat er een plek vrij zou komen in het tienerhuis en dus begon ik vanaf januari 2005 als medewerker van Baan Phak Phing. Door deze baanwisseling konden wij als gezin weer bij elkaar wonen. Na mijn eerste jaar ging de leidster van het huis waar ik werkte weg bij Baan Phak Phing om een opleiding te doen. Er werd mij toen gevraagd of ik de leiding wilde overnemen, want de anderen vonden zichzelf daar niet geschikt voor. Ik ging deze uitdaging aan, ook al was ik nog maar een jaar werkzaam in Baan Phak Phing.
Voor buitenstaanders lijken de meisjes gewone tieners, maar pas na een jaar intensief met hen werken en samen wonen kun je zien hoe diep de wonden in hun levens zijn. Langzaam beginnen zij zich stukje bij beetje te laten zien. Soms duurt het wel drie jaar voordat je een meisje door en door kent. Geen enkel kind vergeet haar verleden, ondanks herstel. Hierdoor is het ook zo belangrijk dat we personeel hebben dat niet maar even komt werken, maar langdurig en met hart en ziel. Voor stafleden is het vaak moeilijk te begrijpen dat de meisjes zich anders gedragen dan de gemiddelde puber. We ervaren ook dat als we veel liefde proberen te geven we vastlopen op een emotionele muur, waardoor de liefde afgestoten wordt en dus niet bij ze binnenkomt, terwijl zij het zo hard nodig hebben om te overleven.
Ik heb heel veel plezier in mijn werk met de meisjes en nu ook als administratief medewerker. Het werk is een uitdaging. Hoe zal de toekomst van de meisjes eruit zien? Wat komt er van ze terecht? Het moeilijkste is het leiding geven in het geheel, hoe los je bepaalde zaken goed op en houd je de teamspirit er goed in.
Ik wil hier nog zeker een aantal jaren werken. Ik wil graag nieuwe medewerkers zien opgroeien in het werk en samen met hen de meisjes voorbereiden op de toekomst.”
Ze heet Erawan; de kinderen noemen haar Mae Erawan (Mae is het Thaise woord voor moeder). Ze werkt hier al sinds 3 mei, 2002. Ze hoorde over Baan Phak Phing via de vrouw van een vriend die hier op dat moment werkte.
Van al haar taken is koken haar favoriet, vooral tijdens speciale gelegenheden als ze wat uitgebreidere maaltijden kan klaarmaken. De kinderen houden van haar kookkunsten, want ze is een heel goede kok. Ze houdt er ook van om activiteiten te doen met de kinderen, zoals spelletjes doen en film kijken. Het moeilijkst vindt ze het omgaan met de mentale gezondheid van de kinderen, omdat alles zich afspeelt aan de binnenkant en omdat elk kind weer andere problemen heeft.
Voordat ze bij ons kwam, gaf ze les in een zondagschool en bij een tehuis voor kansarme kinderen. Ze heeft veel ervaring in het werken met kinderen en ze hoopt van harte dat ze de kinderen op een goede manier kan opvoeden en dat ze een betere toekomst tegemoet gaan.
