In Baan Phak Phing werken twaalf vrouwen die als moeder voor de meisjes functioneren. We hebben drie gezinshuizen en per gezin zijn er vier moeders die in wisseldiensten werken, want de meisjes hebben 24/7 per dag een moeder nodig. Op deze pagina willen we jullie kennis laten maken met de moeders. We zijn begonnen met twee van de moeders en zullen door de tijd heen ‘nieuwe’ moeders toevoegen.
Phueng is 56 jaar, getrouwd en heeft twee volwassen zoons. Phueng is afgestudeerd docente en haar man is pastor van een lokale kerk. Zij werkt al 18 jaar in Baan Phak Phing. Zij heeft eerst 12 jaar als moeder en leider in één van de meisjes huizen van Baan Phak Phing gewerkt. Daarna nam ze samen met twee andere leiders de algehele leiding van Baan Phak Phing op zich. Sindsdien is Phueng administratief medewerker geworden naast haar leidinggevende functie, maar is ze nog steeds nauw betrokken bij de meisjes.
“In 2004 kreeg mijn man een nieuwe baan in Chiang Rai, terwijl wij nog in de provincie Phrae woonden. Phrae is ongeveer 200 km vanaf Chiang Rai. Hierdoor woonden we als gezin tijdelijk gescheiden. Op een dag ontmoette mijn man de meisjes en staf van Baan Phak Phing en tijdens die ontmoeting bleek dat ze op zoek waren naar nieuwe mensen als uitbreiding van het team. Aanvankelijk was het idee om personeel te werven voor het nieuwe huis dat toen nog geopend zou gaan worden voor de meisjes van 6 tot 12 jaar. Ik was wel geïnteresseerd, maar meer in het werken met tieners dan met jongere meisjes. Ik ging erover nadenken. Ondanks dat ik afgestudeerd was als docente en als docente werkzaam was wilde ik niet meer verder in dat vak en kwam dit aanbod als geroepen. Toen ik contact opnam met Baan Phak Phing bleek dat er een plek vrij zou komen in het tienerhuis en dus begon ik vanaf januari 2005 als medewerker van Baan Phak Phing. Door deze baanwisseling konden wij als gezin weer bij elkaar wonen. Na mijn eerste jaar ging de leidster van het huis waar ik werkte weg bij Baan Phak Phing om een opleiding te doen. Er werd mij toen gevraagd of ik de leiding wilde overnemen, want de anderen vonden zichzelf daar niet geschikt voor. Ik ging deze uitdaging aan, ook al was ik nog maar een jaar werkzaam in Baan Phak Phing.
Voor buitenstaanders lijken de meisjes gewone tieners, maar pas na een jaar intensief met hen werken en samen wonen kun je zien hoe diep de wonden in hun levens zijn. Langzaam beginnen zij zich stukje bij beetje te laten zien. Soms duurt het wel drie jaar voordat je een meisje door en door kent. Geen enkel kind vergeet haar verleden, ondanks herstel. Hierdoor is het ook zo belangrijk dat we personeel hebben dat niet maar even komt werken, maar langdurig en met hart en ziel. Voor stafleden is het vaak moeilijk te begrijpen dat de meisjes zich anders gedragen dan de gemiddelde puber. We ervaren ook dat als we veel liefde proberen te geven we vastlopen op een emotionele muur, waardoor de liefde afgestoten wordt en dus niet bij ze binnenkomt, terwijl zij het zo hard nodig hebben om te overleven.
Ik heb heel veel plezier in mijn werk met de meisjes en nu ook als administratief medewerker. Het werk is een uitdaging. Hoe zal de toekomst van de meisjes eruit zien? Wat komt er van ze terecht? Het moeilijkste is het leiding geven in het geheel, hoe los je bepaalde zaken goed op en houd je de teamspirit er goed in.
Ik wil hier nog zeker een aantal jaren werken. Ik wil graag nieuwe medewerkers zien opgroeien in het werk en samen met hen de meisjes voorbereiden op de toekomst.”
Ze heet Erawan; de kinderen noemen haar Mae Erawan (Mae is het Thaise woord voor moeder). Ze werkt hier al sinds 3 mei, 2002. Ze hoorde over Baan Phak Phing via de vrouw van een vriend die hier op dat moment werkte.
Van al haar taken is koken haar favoriet, vooral tijdens speciale gelegenheden als ze wat uitgebreidere maaltijden kan klaarmaken. De kinderen houden van haar kookkunsten, want ze is een heel goede kok. Ze houdt er ook van om activiteiten te doen met de kinderen, zoals spelletjes doen en film kijken. Het moeilijkst vindt ze het omgaan met de mentale gezondheid van de kinderen, omdat alles zich afspeelt aan de binnenkant en omdat elk kind weer andere problemen heeft.
Voordat ze bij ons kwam, gaf ze les in een zondagschool en bij een tehuis voor kansarme kinderen. Ze heeft veel ervaring in het werken met kinderen en ze hoopt van harte dat ze de kinderen op een goede manier kan opvoeden en dat ze een betere toekomst tegemoet gaan.
Hoe lang werk je al bij Baan Phak Phing?
Ik ben op 16 april 2001 begonnen en ik werk hier dus dit jaar 22 jaar in totaal.
Wat voor werk doe je daar?
Ik werk in het huis dat Shalom heet samen met nog drie andere medewerkers. Ik sta aan het hoofd bij Shalom. Samen met drie anderen voer ik de algehele leiding van Baan Phak Phing.
Wat vind je zo mooi aan het werken bij Baan Phak Phing?
Ik wilde altijd al met kinderen werken, maar om echt antwoord te kunnen geven op je vraag moet ik je wat vertellen over mijn leven. Ik had zelf een goede jeugd. Ik ben de jongste van zeven kinderen, mijn vader overleed voor mijn eerste jaar en ik heb hem mijn hele leven lang gemist. In ons gezin had ik het geluk dat er uitzonderlijk veel liefde was en ik weet zeker dat ik in dit gezin terecht ben gekomen zodat ik later deze liefde kon delen met de meisjes van Baan Phak Phing.
Later toen ik al volwassen was, werkte ik samen met een familie die vrijwilligerswerk deed in een stad meer dan drie uur van huis vandaan. Ik hielp mee door onder andere de boekhouding te doen. Deze plek was heel speciaal, maar het was niet DE plek voor mij. Ik wilde heel graag met jonge kinderen werken. Op een dag wees mijn broer mij op Baan Phak Phing in Chiang Rai waar men personeel zocht. Dit was maar 40 minuten van mijn huis en dus heb ik gesolliciteerd. Ik wilde graag in de buurt van mijn ouderlijk huis werken, zodat ik voor mijn moeder kon zorgen en dus was dit een geweldige kans. Na twee weken werd ik gebeld en kreeg ik de baan aangeboden. Ik zou niet met jonge kinderen gaan werken, maar met tieners.
Na twee jaar zou ik een speciale training volgen, maar die werd plotseling afgelast. Daarna kreeg ik de kans om in een vluchtelingenkamp te gaan werken samen met mijn tante. Ik had daar een goede baan en een eigen auto, maar het voelde niet als de juiste plek voor mij. Toen er gebeld werd met de vraag of ik wilde terugkomen bij Baan Phak Phing wist ik dat dit de plaats was waar ik moest zijn. Vier jaar later heb ik alsnog de training gevolgd.
Vanaf het moment dat het huis voor meisjes van 6 tot 12 jaar werd geopend in 2006 ben ik daar gaan werken. Dat is waar mijn hart ligt.
Tegenwoordig wonen in de huizen meisjes van alle leeftijden door elkaar en dus niet meer gescheiden. Dit betekent dat de kinderen in het huis waar ik werk daar zullen blijven wonen. Nu kan ik de jonge kinderen zien veranderen in tieners en dat is echt fantastisch.
Stichting Baan Phak Phing
NL47 ABNA 0514 4992 57
ANBI – Algemeen Nut Beogende Instelling
KVK: 08164889
Stichting Baan Phak Phing
Goeman Borgesiuslaan 129,
3843XC Harderwijk
T. +31 6 42 28 54 05
